مقایسه مدل شش عاملی با مدل‌های قیمت‌گذاری دارایی سرمایه‌ای در تبیین بازده مورد انتظار سرمایه‌گذار

امروزه سرمایه‌گذاری موفق، مستلزم شناسایی عوامل مؤثر بر سرمایه‌گذاری و ریسک‌های مرتبط با آن و تخصیص بهینه منابع با هدف کسب بالاترین بازده است. در این راستا، سرمایه‌گذاران فردی و نهادی در جست‌وجوی استراتژی‌هایی هستند که بتوانند با استفاده از آنها بازده بیشتری را به‌دست آورند، شناسایی عوامل مؤثر بر ریسک و بازده در فرآیند سرمایه‌گذاری، یکی از این استراتژی‌هاست. هدف پژوهش حاضر، بررسی توان توضیح‌دهندگی بازده سهام توسط مدل شش عاملی و مقایسه آن با مدل‌های  پنج عاملی فاما فرنچ،  چهار عاملی کارهارت و q عاملی هو، خو و ژانگ (HXZ)[1] در تبیین بازده مورد انتظار سهام است. نتایج پژوهش با استفاده از اطلاعات ماهانه شرکت‌های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران طی دوره 1380 تا 1394، نشان می‌دهد که توان تبیین بازده سهام توسط مدل پنج عاملی فاما و فرنچ بیش از مدل شش عاملی و چهار عاملی کارهارت و HXZاست و افزودن عامل شتاب به مدل پنج عاملی توان توضیح‌دهندگی مدل را افزایش نمی‌دهد. برخلاف یافته‌های فاما و فرنچ در بورس‌های ایالات متحده آمریکا، عامل ارزش (HML)[2] در بورس اوراق بهادار تهران معنادار است و به‌عنوان عامل زاید شناخته نمی‌شود. همچنین افزودن دو عامل سرمایه‌گذاری و سودآوری به مدل، توان توضیحی آن را به میزان قابل توجهی افزایش می‌دهد. [1]- Hou, Xue and Zhang [2]- High BM Minus Low BM